Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
zorganizowało spotkanie pt.
Jan Paweł II: wiara – kultura – polityka
(przed beatyfikacją Papieża-Polaka)
– Warszawa, 14 kwietnia 2011 r.
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka Jeziorańskiego
Udział wzięli:
Dominik Morawski
– watykanista, wieloletni korespondent Sekcji Polskiej BBC przy Stolicy Apostolskiej, publicysta, współpracownik paryskiej „Kultury”, aktor
Jacek Moskwa
– watykanista, wieloletni korespondent radiowo-telewizyjny przy Stolicy Apostolskiej,
autor wielu książek poświęconych Pontyfikatowi Jana Pawła II,
w tym czterotomowej Drogi Karola Wojtyły (2010-2011)
Maja Komorowska
– aktorka teatralna i filmowa, wykładowczyni Akademii Teatralnej w Warszawie
Gościem specjalnym był
Ks. Abp Henryk Hoser SAC
– Biskup diecezjalny warszawsko-praski
Spotkanie prowadził
Mariusz Kubik
– Prezes Zarządu Stowarzyszenia.
Spotkanie odbyło się 14 kwietnia 2011 r.
w warszawskiej siedzibie Stowarzyszenia
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
– Warszawa, kwiecień 2011 r.
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
… Na falach Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa rola i znaczenie tego Pontyfikatu były od samego początku nagłaśniane w sposób szczególny. Podczas, gdy PRL-owskie media oficjalne informowały w ograniczonym stopniu o wypowiedziach, czy podróżach apostolskich (- również polskich), nieskrępowane cenzurą informacje można było odnaleźć często jedynie na falach zagłuszanej rozgłośni monachijskiej i innych – nadających po polsku za granicą.
Tadeusz Nowakowski (nazwany „reporterem papieskim”), Andrzej Krzeczunowicz, Maciej Morawski, Marek Lehnert, Alina Grabowska, Marek Łatyński, Zygmunt Michałowski, Włodzimierz Sznarbachowski, Piotr Załuski, Krystyna Miłotworska, Aleksander Świeykowski, Janusz Marchwiński – przez wszystkie lata Pontyfikatu, aż do końca zimnowojennego podziału a potem działalności Rozgłośni Polskiej RWE w 1994 roku, przekazywali Państwu relacje i komentarze z posługi apostolskiej Papieża-Polaka …
* * *
Każdy z nas pamięta ten dzień – 16 października 1978 roku, kiedy ogłoszono wybór Karola Wojtyły na Stolicę Apostolską.
Znajdowałem się wówczas od 15 lat w Wiecznym Mieście, najpierw jako uchodźca polityczny, a później jako adoptowany obywatel włoski. Pamiętam, że tuż przed konklawe mój serdeczny przyjaciel biskup Andrzej Deskur, który kierował wówczas Papieską Radą do Spraw Środów Społecznego Przekazu, uległ gwałtownemu atakowi paraliżu.
Papież nadał tej zbieżności głęboki, mistyczny walor. Dał temu wyraz z okazji konsystorza w 1985 roku, mówiąc: „Wśród wszystkich kardynałów dziś kreowanych, on jedyny jest na inwalidzkim wózku. Wnosi to do kolegium kardynalskiego szczególne znamię, znamię cierpienia, które jest ofiarą. Nie znamy dróg bożych, ale trudno mi oprzeć się przeświadczeniu, że to znamię arcybiskupa Andrzeja, dzisiejszego kardynała, powstało w związku z konklawe, które odbyło się w połowie października 1978 roku“.
Tak mówił Papież o kardynale Andrzeju Deskurze, ale nam staje przed oczami zmieniająca się twarz samego Papieża, jego coraz bardziej pochylona postać, wolniejszy krok i to nieustępliwe zmaganie sie swoim cierpieniem.
Pierwszy raz usłyszałem o Wojtyle w okupacyjnym Krakowie, gdzie odbywałem tajne studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przyjazne stosunki łączyły mnie wtedy z Andrzejem Deskurem. Wspólnie z Karolem Wojtyłą przygotowywał się on wówczas do kapłaństwa.
Po opuszczeniu kraju w 1963 roku, kiedy rozpoczął się dla mnie długotrwały etap życia w Wiecznym Mieście, odwiedzałem często Andrzeja Deskura, ówczesnego biskupa. W latach sześćdziesiątych ówczesny arcybiskup Wojtyła zatrzymywał się u niego, kiedy przyjeżdżał na obrady Soboru Watykańskiego. Spotykałem go w mieszkaniu Andrzeja, a nasze rozmowy obracały się wokół wspomnień z Krakowa. Przypominam sobie, z jak wielką troską odniósł się do mojej dramatycznej decyzji zwrócenia się o azyl polityczny i pozostania we Włoszech.
© Fot. Archiwum prywatne Dominika Morawskiego
Utkwił mi w pamięci pewien szczegół: odprowadzając po spotkaniu kardynała Karola Wojtyłę przez Plac św. Piotra, próbowałem odebrać z jego ręki przeładowaną teczkę. Nie dopuścił do tego reagując z uśmiechem, że nie jest stary i da sobie świetnie radę. Już przy okazji tych pierwszych spotkań uderzył mnie jego osobisty urok i poczucie humoru, charakterystyczna prostota, naturalność w gestach i słowach oraz wyraźna chęć słuchania rozmówcy. Ten bezpośredni stosunek powodował, że w jego towarzystwie nie czułem się skrępowany, lecz traktowałem go jako kogoś naprawdę bliskiego. Posiadał on szczególny dar bycia z drugim człowiekiem.
To odczucie uległo później pogłębieniu, gdy jako publicysta akredytowany przy Stolicy Apostolskiej miałem okazję obcowania z jego magisterium. Nieraz uczestniczyłem w porannych mszach świętych w papieskiej kaplicy. Czasem zapraszano mnie do prywatnego apartamentu. Zdarzyło mi się kiedyś wręczyć Papieżowi moją świeżo wydaną książkę „Pomost na Wschód“. Wiedziałem, jak wielką rolę Ojciec Święty przywiązywał do roli Polski jako mostu porozumienia ze Wschodem. Zgodnie z wizją Jana Pawła II, w tej wschodniej misji nie chodziło wyłącznie o obronę wolności religijnej jako takiej, ale jako części składowej wolności obywatelskich oraz ich obronę w zakresie pracy, wychowania, kultury. Tej rewindykacji praw człowieka i obywatela przyświecało od początku dążenie do włączenia niedotlenionego, „wschodniego płuca“ do wspólnego układu oddychania z „zachodnim płucem“ Europy.
Tu warto wspomnieć słynną inwokację „Lux ex Oriente“ czyli „Światło nadchodzi ze wschodu“, wypowiedzianą przez Papieża w 1989 roku, kiedy w drodze do Korei Południowej przelatywał nad Związkiem Radzieckim.
Kilkukrotnie zdarzało mi się przedstawić Ojcu Świętemu gości przybyłych z kraju, zwłaszcza z kręgów katolickich. Utkwiła mi w pamięci pewna rozmowa przy stole w Castel Gandolfo, w początku lat 90-tych. Ojciec Święty był wówczas zatroskany dochodzącymi z kraju odgłosami zgrzytów na tle sprawowanego przez Lecha Wałęsę urzędu Prezydenta. Papież próbował namówić jednego z bardziej znanych rozmówców do zmiany nastawienia, tzn. porzucenia przesadnego krytycyzmu, który może przynieść skutki odwrotne do zamierzonych. Pamiętam przekonującą argumentację Papieża, aby odwieść bliskie mu osoby od jałowych tarć, które, jak się obawiał, mogą doprowadzić do utrwalenia reliktów niedawnej przeszłości. Dziś narzuca się refleksja, czy nie brakuje nam rozwagi Jana Pawła II w naszych sporach politycznych, czy dochodziłoby do takich żenujących waśni, gdybyśmy lepiej zapamiętali jego lekcje w tej dziedzinie.
Pod koniec listopada 2002 roku, przed powrotem na stałe do kraju, otrzymałem zaproszenie do apartamentu papieskiego. Ojciec Święty był małomówny, co wynikało z jego stanu zdrowia, ale jak zawsze czułem, że jest to ktoś mi bliski. Wspominaliśmy arcybiskupa Sapiehę, moją wizytę u niego w czasie okupacji wraz z moim ojcem. Przypomniały mi się wtedy słowa arcybiskupa Sapiehy, który posyłając młodego kapłana Karola Wojtyłę na studia do Rzymu, mówił mu, aby próbował przyswoić sobie to co wartościowe i ważne na Zachodzie, ale zarazem przekazać to, co jest wartościowe w naszej części Europy, często niezrozumiałej i niedocenianej.
Z tej rozmowy opartej głównie na wspomnieniach odczułem ponownie, jak ważny był dla Ojca Świętego okres okupacji i podziemnej działalności. To wzruszające, pożegnalne spotkanie zakończyło się udzieleniem mi błogosławieństwa.
DOMINIK MORAWSKI
Warszawa, w kwietniu 2011 r.
Tekst przygotowany na spotkanie dyskusyjne w Klubie im. Aliny Perth-Grabowskiej (Stowarzyszeniu RWE) pt.: „Jan Paweł II: wiara-kultura-polityka (przed beatyfikacją Papieża-Polaka)“, które odbyło się 14 kwietnia 2011 r., z udziałem Ks. Abpa Henryka Hosera, Mai Komorowskiej, Dominika Morawskiego i Jacka Moskwy.
* * *
Dominik Dzierżykraj-Morawski *
(ur. 20 grudnia 1921 r. w Poznaniu)
– publicysta, dziennikarz, aktor, działacz społeczny. Studiował na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (dyplom w 1945 r.). W latach 1946-1947 sekretarz Karola Popiela. Współzałożyciel Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie.
Od 1958 r. w USA jako stypendysta Fundacji Forda. Od 1963 r. na emigracji, mieszkał w Rzymie.
© Fot. Archiwum prywatne Dominika Morawskiego
Próbował sił w aktorstwie, zagrał m.in. role w filmach: Michaela Andersona „The Shoes of the Fisherman” („Trzewiki rybaka”; 1968, z udziałem m.in. Anthony’ego Quinna i Laurence’a Oliviera), Alberta Sordi „La camera” (1971, jeden z trzech epizodów filmu – tryptyku „Le coppie”), czy Franco Zeffirellego pt. „Fratello sole, sorella luna” („Brat Słońce, siostra Księżyc”, 1972).
W 1971 r. uzyskał obywatelstwo włoskie. Od 1973 do 1987 r. rzymski korespondent paryskiej „Kultury”, od 1982 r. watykański korespondent sekcji polskiej BBC. Po 1989 r. odwiedzał Polskę, do której powrócił na stałe w 2003 r.
Członek Komitetu Informacji i Inicjatyw na Rzecz Pokoju (COMIN). Watykanista, specjalista od krajów Europy Środkowo-Wschodniej, opozycji antykomunistycznej i roli Kościoła katolickiego, publikował w prasie włoskiej („Il Giornale”, „Corriere della Sera”, „La Nazione”, „Il Messaggero”, „L’Avvenire”), amerykańskiej („Inside the Vatican”) i polskiej („Ład”, „Konfrontacje”, „Młoda Polska”). Współpracował też z włoskim radiem publicznym RAI, zajmując się tam sprawami wschodnioeuropejskimi.
„Pomost na Wschód. Obserwacje i refleksje watykanisty” (Odnowa-Norbertinum, Londyn-Lublin 1991)
© Fot. Archiwum prywatne Dominika Morawskiego
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Autor książek: Dissento all’Est (Rzym 1975), Polonia – pane e libertà (Nuove Edizioni Operaie, Rzym 1978), Polonia è cristiana. Documenti e testimonianze di una communità viva (Rzym 1979, 1980), Non volevamo la luna. La lotta per i diritti sindacali e democratici in Polonia (Edizioni lavoro, Rzym 1983), Pomost na Wschód. Obserwacje i refleksje watykanisty (Odnowa-Norbertinum 1991, ISBN 0-903705-70-2 [Odnowa], ISBN 83-85131-08-6 [Norbertinum]; Polonia 1992).
Mieszka w Warszawie.
* Dominik Morawski zmarł 17 lipca 2016 r. w Józefowie.
*
Jacek Moskwa
(ur. 22 marca 1948 r. w Warszawie)
– dziennikarz prasowy i telewizyjny, pisarz, watykanista. W latach 1990-2005 korespondent z Rzymu i Watykanu. Autor książek biograficznych o papieżu Janie Pawle II.
Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach rozpoczął pracę jako dziennikarz. Związany głównie z mediami katolickimi. Od 1971 r. – członek redakcji „Słowa Powszechnego” oraz współpracownik „Gazety Prawniczej” i tygodników społeczno-kulturalnych. W 1981 r. mianowany zastępcą redaktora naczelnego „Słowa Powszechnego”, po wprowadzeniu stanu wojennego zostaje wraz z częścią zespołu redakcyjnego zwolniony z pracy pod zarzutem popierania „Solidarności”. W latach 1982 – 1987 był zastępcą redaktora naczelnego w miesięczniku Księży Pallotynów „Królowa Apostołów” i autorem artykułów w prasie podziemnej. W latach 1987 – 1989 był członkiem redakcji podziemnego dwutygodnika „Solidarności Walczącej” „Horyzont” oraz miesięcznika „Res Publica”. W 1987 r. podczas II pielgrzymki Jana Pawła II do Polski pracował w biurze prasowym Konferencji Episkopatu Polski. W latach 1988-1989 pełnił obowiązki zastępcy sekretarza Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie.
Od 1989 do 1990 r. zastępca redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolita”. Od 1990 do 2005 r. korespondent polskich mediów akredytowany w Rzymie i przy Stolicy Apostolskiej; w tym charakterze odbył wiele podróży na pokładzie papieskiego samolotu m.in. do: Albanii, Libanu, Meksyku, USA, Indii, Gruzji, Jordanii, Izraela i na Kubę (w tym: 1990-1992 – dla Telewizji Polskiej; 1992-1994 – dla Polskiego Radia; 1994-2001 – dla Telewizji Polskiej; 1994-2005 – dla dziennika „Rzeczpospolita”; 2004-2005 – dla Radia „Zet”). W 2002 r. znalazł się wśród czternastu watykanistów z różnych krajów, zaproszonych jako autorzy modlitw i rozważań Drogi Krzyżowej odbywającej się w rzymskim Koloseum pod przewodnictwem papieża Jana Pawła II Opatrzył komentarzem stację ósmą (według numeracji włoskiej): „Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi”.
© Fot. Archiwum prywatne Jacka Moskwy
Po powrocie do Polski, od 2006 r. wykładowca w Wyższej Szkoły Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie. W latach 2007-2008 wykładowca w Instytucie Edukacji Medialnej i Dziennikarstwa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie. W latach 2007-2009 – redaktor odpowiedzialny za dział publicystyki w Agencji Produkcji Telewizyjnej TVP.
Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od 1975 r.), Polskiego PEN Clubu (od 1989 r.), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 2003 r.; od 2008 r. wiceprezes Oddziału Warszawskiego i rzecznik prasowy Zarządu Głównego).
Nagrody i wyróżnienia: nagrody Fundacji Reinholda Schneidera z Hamburga za eseje o chrześcijańskiej filozofii pokoju (1976, 1980); nagroda Episkopatu Polski w konkursie z okazji 600-lecia Jasnej Góry za powieść „Pątnicy” (1984); nagroda Fundacji Reinholda Schneidera z Hamburga za esej o Maksymilianie Kolbem i Edycie Stein (1987); Nagroda Niezależnych Dziennikarzy im. Ks. Stanisława Konarskiego za książkę „Antoni Marylski i Laski” (1987); nagroda „Premio Internazionale Kalabria” dla najlepszego korespondenta zagranicznego we Włoszech (1997).
(Wyd. Świat Książki, Warszawa 2010-2011)
© Fot. Archiwum Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Autor wielu książek, m.in.: Pątnicy: przypowieść (Warszawa 1985, ISBN 83-85015-04-3); Antoni Marylski i Laski (Kraków 1987, ISBN 83-7006-090-0); Papież i kontestatorzy (Kraków-Warszawa – Struga 1987, ISBN 83-7019-024-3); Jan Zieja. Życie Ewangelią, spisane przez Jacka Moskwę (Paryż 1991, 1993, ISBN 2-85316-065-3; Kraków 2010, ISBN 978-83-240-1420-0); Zostań z nami! Jan Paweł II i Polacy (Warszawa 2000, ISBN 83-7227-666-8); Pontifex Maximus: 25 lat – 25 tajemnic (Gorle-Bergamo 2003, 2005, wydanie włoskie ISBN 88-7135-177-0, polskie ISBN 88-7135-164-9); Prorok i polityk (Warszawa 2003, ISBN 83-7391-116-2); Ja, Żyd z Pasji. Rozmowy z Olkiem Mincerem (Warszawa 2004, ISBN 83-88807-48-X); Jan Paweł II (Warszawa 2005, ISBN 83-247-0144-3; wydania zagraniczne: Papež, který změnil svět, Praha 2005, ISBN 80-242-1482-2 – tłum. czeskie; Pápež, ktorý zmenil svet, ISBN 80-551-1086-7 – tłum. słowackie); Droga Karola Wojtyły. Tom I. Na tron Apostołów 1920-1978, (Warszawa 2010, ISBN 978-83-247-1617-3); Droga Karola Wojtyły. Tom II. Zwiastun wyzwolenia 1978-1989 (Warszawa 2011, ISBN 978-83-247-1901-3); Droga Karola Wojtyły. Tom III. W trzecie tysiąclecie 1990-1998 (Warszawa 2011, ISBN 978-83-247-2098-9); Droga Karola Wojtyły. Tom IV. Do Domu Ojca. Ostatnia dekada (Warszawa 2011, ISBN 978-83-247-2289-1).
Mieszka w Warszawie.
*
Maja Komorowska
(ur. 23 grudnia 1937 r. w Warszawie)
– aktorka teatralna i filmowa, profesor Akademii Teatralnej w Warszawie. W 1960 r. ukończyła lalkarstwo na Wydziale Aktorskim PWST w Krakowie, w 1963 r. zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Po ukończeniu studiów debiutowała w Teatrze Lalki i Maski „Groteska” w Krakowie. W latach 1961-1968 należała do prowadzonego przez Jerzego Grotowskiego „Teatru 13 Rzędów” w Opolu i Teatru Laboratorium we Wrocławiu (1961-1968). Następnie w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1968-1970), gdzie współpracowała m.in. z Andrzejem Witkowskim (w spektaklach: „Róża” wg Stefana Żeromskiego, „Przerwa w podróży” wg Tymoteusza Karpowicza) i Jerzym Jarockim (np. spektakle: „Stara kobieta wysiaduje” wg Tadeusza Różewicza, czy „Paternoster” wg Helmuta Kajzara). Od 1970 do 1972 r. w Teatrze Polskim we Wrocławiu (grała w spektaklach Krystyny Skuszanki „Gra snów” wg Augusta Strindberga, „Antygonie” Sofoklesa w reż. Helmuta Kajzara, czy „Końcówce” wg Samuela Becketta, w reż. Jerzego Krasowskiego).
Od 1972 r. w Teatrze Współczesnym w Warszawie (z którym związana jest do dziś). W Warszawie można było oglądać jej wspaniałe kreacje gościnnie w Starej Prochowni („Gwiazda” Helmuta Kajzara, w reż. Zdzisława Wardejna), Scenie Prezentacje czy w Teatrze Dramatycznym (sztuki „Wymazywanie”, „Mewa”, „Na szczytach panuje cisza” w reż. Krystiana Lupy). W ostatnich latach wystąpiła także m.in. w „Aniołach w Ameryce” i „Dybuku” Krzysztofa Warlikowskiego.
Od 1982 r. wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie, od 1991 r. jest profesorem.
Występowała w filmach najwybitniejszych reżyserów, ale najwięcej zawdzięcza wieloletniej współpracy z Krzysztofem Zanussim. który obsadził ją także w swych najlepszych obrazach, m.in: „Życiu rodzinnym”, „Bilansie kwartalnym”, „Spirali”, „Z dalekiego kraju” i „Cwale”. Grała także m.in. u Andrzeja Wajdy („Wesele”, „Panny z Wilka”, „Człowiek z żelaza”, „Wyrok na Franciszka Kłosa”, „Katyń”), Krzysztofa Kieślowskiego („Dekalog I”), Tadeusza Konwickiego („Jak daleko stąd, jak blisko”, „Lawa”) czy Istvana Szabo („Budapeszteńskie opowieści”).
podczas drugiej pielgrzymki do Polski (1983 r.)
Widoczni na fotografii m.in.: poetka Barbara Sadowska
(matka zamordowanego przez Milicję Obywatelską studenta Grzegorza Przemyka), Maja Komorowska, Aleksandra Śląska, prof. Klemens Szaniawski, Juliusz Żuławski, Jerzy S. Sito, Jan Englert
© Fot. Archiwum prywatne Jacka Moskwy
Od lat bierze czynny udział w życiu społecznym i kulturalnym, np. wspierając budowę warszawskiego hospicjum onkologicznego, Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej czy udział w Kongresach Kultury. W latach 80., w okresie stanu wojennego była członkiem Prymasowskiej Rady Pomocy Internowanym i Ich Rodzinom. Jest częstym gościem ośrodków polonijnych na całym świecie, gdzie występuje z wieczorami poetyckimi. Z tymi spektaklami występuje także w całej Polsce.
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego
Autorka książki pt. 31 dni maja (Wydawnictwo Ten-Ten, Warszawa 1993), oraz Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską (wywiad z Barbarą Osterloff; Oficyna Wydawnicza Errata, Warszawa 2004, 2008, 2010).
Mieszka w Warszawie.
MARIUSZ KUBIK
Zobacz także:
23.06.2016 – Kościół na łamach paryskiej „Kultury” – debata w Stowarzyszeniu RWE (wolnaeuropa.pl)
[ Inne fotogalerie Stowarzyszenia RWE ]
.
#stowarzyszenierwe #associationrfe #wolnaeuropa #wolnaeuropapl #rwe #jannowakjezioranski #jannowakjeziorański
#dominikmorawski #jacekmoskwa #henrykhoser
#majakomorowska
#mariuszkubik
@wolnaeuropa @wolnaeuropaPL @wolnaeuropa.pl
@jannowakjezioranski @alinaperthgrabowska @maciejmorawski
Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego 